เขียน

ไม่คิดว่า จะได้กลับมาเขียนบล็อกอีก หลังจากเขียนไปนิดๆหน่อยๆ สองสามครั้งเมื่อหลายปีก่อน (คลิกย้อนกลับไปดู ปรากฏว่าเป็นปี 2006)

แต่แล้วก็พบว่า ตัวเองกลับมานั่งคลิกๆ เปิดดูบล็อกเก่า ที่ใช้ชื่อว่า Dhammanarchist หรือ ธรรมิกอนาธิปไตย ที่เคยเขียนเอาไว้เพียงแค่สองสามเรื่อง แถมยังกระแดะเขียนเป็นภาษาอังกฤษเสียด้วย อาจเพื่อทิ้ง 'ช่องว่าง' ให้ห่าง ตามประสาคนชอบมีช่องว่าง (ระหว่างวัย!) หรืออะไรก็แล้วแต่

ที่จริง แทบไม่มีการเขียนไหนเลย ที่บอกเล่า 'ความจริง' ของตัวตนผู้เขียนได้อย่าง 'แท้จริง' เพราะการเขียนทุกครั้ง ล้วนคือการ 'เขียนใหม่' เป็นการเขียนตัวตนของผู้เขียนขึ้นอีกครั้ง แต่การบอกเล่าเช่นนั้น ก็ยิ่งย้อนยอก เพราะเป็นการพยายามเขียนเพื่อกะเทาะความจริง แต่เมื่อความจริงก็คือความไม่จริงเสียแล้ว จะเอาความจริงที่ไหนมาแสดงได้อีกเล่า

ทำนองเดียวกับ 'การอ่านก็คือการเขียนอย่างหนึ่ง' การเขียนเองก็เป็นทั้งการอ่าน การเขียนใหม่ และการ rewrite ตัวตนของเราอยู่เสมอ
บางทีมันเหมือนการทบทวน

และบางที มนุษย์จึงลงมือเขียน